Chorujemy nawiedzeni przez babcię

Jak widać na dłuższy moment przyszło mi odejść od klawiatury. Ano, choróbska nas rodzinnie trapią a prócz tego dopadł nas i dopust boży w postaci mojej mamuśki, która wzięła i się nam na chore głowy zwaliła w drodze powrotnej z Warszawy do Jeleniej Góry. OK, żartuję sobie teraz – babka zwyczajowo uratowała nam tyłki napełniając lodówkę po brzegi, wprowadzając do domu rozwalonego podłym chorobowym morale ruch, gwar, harmider i przeświadczenie, że chorowanie jest do bani bo przecież tak dużo się dzieje i tak wielkie mamy plany, które tylko czekają na realizację.

Słowem – ta już niepierwszej młodości niewiasta wzięła i nam bateryjki naładowała nieco. Dalibóg nie mam pojęcia jak ona to robi ale energię ma cholera jedna niespożytą i kręci się wciąż jako ten owsik. Jak mój starszy z nią te wszystkie lata wytrzymał? Pewnie zachowując olimpijski spokój i ciągle uzupełniając barek. Serio, przy babci Wuli można wpaść w jakieś hiperaktywne kompleksy. Zadziwiająca kobieta…

Doropha smara tak zawodowo, że zaczynam myśleć o otworzeniu warsztatu i usługach smarowniczych. Ma smaru pokłady niezmierzone, ba! połacie całe, ba! pola wręcz ogromne smaronośne! Nie jestem w stanie uwierzyć, że czyjeś górne drogi oddechowe mogą być aż taką fabryką smaru i przy okazji że można żyć będą aż tak owym smarem zaplombowanym.

Majka ma już serdecznie dosyć siedzenia w domu i w związku z tym dostaje na łeb. Równo i po całości. Wczoraj ułożyła puzzle z 300 elementów. Choroba jak widać przerzuca się z dróg oddechowych na głowę: czy ktoś normalny ze swojej własnej woli mając pięć lat wziąłby się za układanie niemałych puzzli??? Jezu, moje do tej pory największe osiągnięcie puzzlowe to ułożenie czegoś z setki elementów. Przy większych ilościach puzzle lądowały nieodmiennie w koszu jako zajęcie głupie i nudne. Zaczynam dostrzegać jak nieskończone pokłady znudzenia siedzeniem w domu ma nasza córa i serdecznie jej współczuję. Pięciolatek powinien brykać all day long z kumplami i koleżankami a nie siedzieć w domu z chorymi pierdzielami, czyli rodzicami.

A ze mną coraz lepiej. Dziś kolejna gorąca kąpiel w rozgrzewających olejkach powinna dokonać dalszego uporządkowania spraw w cielsku. Widzę już pierwszy minus chorowania – brzuch rośnie, co w konfrontacji z wypełnieniem lodówki przez babcię nie wróży niczego dobrego.

Ważne, że humor dopisuje choć robi się coraz bardziej fatalistycznie. Jeeez, ale bym zabrał całą tę moją bandę do kina z okazji dnia kobiet…

Babcie, cioteczki, siostrzyczki oraz wszystkie to czytające – z okazji dnia kobiet życzę wszystkiego naj! Bądźcie nadal tak piękne i kobiece, jak już jesteście.