Zawsze musi być ten pierwszy raz

Stało się. Wczoraj zaliczyliśmy ten pierwszy, jedyny i niepowtarzalny raz. Mnóstwo strachu, płacz, trzęsąca się bródka, czerwony kinol i oczy tak przerażone, że bardziej nie można (no dobra, można ale wyglądało to i tak po prostu żałośnie). Od samego wejścia czuło się wiszące w powietrzu problemy a w ich rozwiązaniu nie pomagała wszechobecna woń środków odkażających. Dodatkowo w godnym przeżywaniu tego intymnego aktu mocno przeszkadzała obecność innych ludzi, którzy – jak to ludzie – patrzyli, oceniali i pewnie w duchu się śmiali.

Musiałem od samego początku być czuły i wyrozumiały, wykazać się cierpliwością i miłością. Musiałem pokazać, że to nie takie straszne i nawet ten pierwszy raz może być przyjemnością, a plotki o jego bolesności i krwawości są stanowczo przesadzone. Musiałem być przewodnikiem, ostoją i tym wszystkim, co rozumie się przez „facet dający oparcie”.

Chyba się udało.

Da Majek wylazł od dentysty uchachany i z naręczem naklejek, odznak, kolorowanek i czego tam jeszcze. Kolorowała te kolorowanki do późna w nocy i chyba była zadowolona z wizyty u dentysty choć stresa miała nieprawdopodobnego przed wejściem. Teraz jest Dzielnym Pacjentem i ma na to Odznakę! Ząbki w porządku, żaden robak zębowy się w nich nie zalągł – no, może leciutko napoczyna jedną taką czwóreczkę ale to nie jest nic takiego, na co warto by tracić dobry humor. Ogólnie – wyjście do dentysty uznajemy za udane.

Dzięki Bart! Jesteś najlepszym dentystą-sadystą pod Słońcem :)