Święto Niepodległości Świętego Marcina (czy jakoś tak…)

Poznań to takie dziwne miasto, w którym Święto Niepodległości ginie gdzieś w okolicach imienin ulicy Święty Marcin. Znaczy owszem, dzieją się jakieś obchody, jacyś kolesie na koniach udają, że są ułanami, sztandary się wprowadza i wyprowadza, kwiaty pod pomnikami się składa ale i tak najważniejsze tego dnia jest pożarcie przynajmniej jednego rogala świętomarcińskiego (POTWORNIE drogi kawałek rogalika z bajerkami – dzisiejszy rekord to 40 zyla za kilogram u jakiegoś naiwnego sprzedawcy), odbębnienie obowiązkowego spaceru po ulicy Święty Marcin i poszlajanie się w tłumie ludzi czekających na jakieś atrakcje.

Zasadniczo wszystko razem ma nawet charakter święta ale mniej w tym wszystkim niepodległości, niż właśnie atmosfery imienin. I szczerze mówiąc całkiem to dobre efekty daje – nie ma jakiegoś bogoojczyźnianego spięcia pośladków, pragmatyczni Poznaniacy robią handel, dzieciaki jest gdzie zabrać bez obawy o pałowanie dwóch (trzech czy ile teraz mamy) zwalczających się frakcji, które sądzą, że mają monopol na niepodległość w tym kraju i w ogóle jakoś jest tak sensownie.

Po zaliczeniu questów związanych z pożarciem rogalika, piernika, lizaka i zakupem balonika, dzieciaki zadowolone acz zmęczone wzięły i do domu wróciły. Niestety nie załapaliśmy się na poranne imprezy – zanim się moja trzoda zbierze nieco czasu mija ale i tak w tłum zapadliśmy i nie wiedzieliśmy gdzie oczy podziać, kiedy Gut widząc flagę biało-czerwoną darł się z całej piersi „POLSKAAAA, biało-czerwoooni!!!”… Cóż, jakoś próbuję zaszczepiać wspólnotowe wartości a przez meczyki najlepiej dotrzeć do męskiego serca :)

Poniżej kilka fotek z Poznania i naszego wypadu tu i tam. Żadne tam rewelacje ale spacerek odbyliśmy w sumie miły.